Kom je bij me liggen?

De vakantie is weer voorbij. School/opvang/peuterspeelzaal/werk start weer.
Weer terug naar het ‘oude normaal’. Fijn, maar ook jammer. Verschillende emoties lopen door elkaar heen, en dat is oké.

Jullie zijn dagen / weken veel bij elkaar geweest en plotsklaps is dat minder.
Je kind moet weer wennen aan nieuwe prikkels, het nieuwe ritme.
En aan jou minder zien.

Je wordt gemist.

En dat merk je terug in de avond.

‘Mama/papa, kom je bij me liggen?’ wordt er gevraagd.
En dan?

Misschien is je eerste gedachte: ‘doe normaal, dat is anders toch ook niet nodig. Je kunt prima zelf in slaap vallen.’

Of komt er een onzekerheid in je op: ‘als ik hier aan begin, kom ik er vast nooit meer vanaf’.
De een schakelt makkelijker dan de ander.

Toch kun je hier prima ‘ja’ op zeggen.
Je kleintje heeft je gemist, moet er aan wennen om weer wat minder tijd met je door te brengen. Heeft nog wat bevestiging, liefde en knuffels nodig.
En viel je kind voorheen zelfstandig in slaap, trust me, die balans komt weer terug.
‘Oh lieverd, je hebt me gemist he. Ik jou ook.’
Kroel nog even lekker, plof neer op het bed, of ga zitten op een stoel, op de grond, whatever works for you.

Heb je geen tijd om er bij te blijven tot je kindje helemaal in slaap is (heb je ècht geen tijd?!), dan kun je prima afspreken tot wanneer je wel blijft.
Tot het lampje op rood gaat, als het liedje afgelopen is, ‘een paar minuten’ als dat een begrijpelijke term is voor je kind, na een flinke knuffelsessie…

Verleg de focus van het moment van afscheid naar het moment waarop je elkaar weer ziet:

‘morgenochtend gaan we weer fijn knuffelen en samen ontbijten. Wat wil je op je broodje?’
En maak overdag, in de ochtend en ook in de avond, tussendoor een paar minuten tijd om bewust contact te maken samen. Zodat het potje met liefde en aandacht weer voldoende gevuld is om ’s avonds het afscheid aan te kunnen.

Toi toi toi!