RR liefdevol naar Dromenland

Je werkdag zit er op, morgen ben je de hele dag thuis met je kleintje. En eerlijk… Je ziet er enorm tegen op en voelt een knoop in je maag. Een hele dag, opgesloten in huis. Een hele dag, sussen en wiegen, proberen je kleintje te laten slapen.
Je voelt je een waardeloze moeder, want welke moeder baalt er nou van een dag doorbrengen met haar kind(eren)?

Je wordt gek van al die onbedoelde adviezen. Dat je je kleintje verwent, dat je haar gewoon moet laten huilen, want ze is je gewoon aan het manipuleren en uittesten. Je begint zelf te twijfelen, ben je je kleintje nu niet aan het verpesten?

Terwijl je kleintje huilt van vermoeidheid en frustratie, jank je zelf een potje mee.
Je hebt zelf geen flauw idee wat je fout doet. Internet, boeken, vriendinnen, niemand weet de oplossing. En wat je ook probeert, slapen doet ze niet (en jij dus ook niet).

Een vermoeiende dag is voorbij, en eindelijk zit je met je lief op de bank. Geen energie voor een goed boek, dus zet je een simpele serie op Netflix op.
En dan gebeurt het… je kleintje begint geluidjes te maken. Eigenlijk weet je al hoe laat het is. Je doet nog even alsof je niks hoort, misschien dat je partner…? Maar hij kijkt je onzeker aan. En daarom ga jij maar weer naar boven, *zucht*. Je wenst je lief alvast weltrusten, je weet dat je niet meer beneden komt.

Je zit met liefde naast je kleintje, te wachten tot hij slaapt. Alhoewel, met liefde? Eigenlijk frustreert het je enorm! Je wil er zo graag zijn voor je kleintje, maar je merkt dat het je behoorlijk begint op te breken. Je cijfert jezelf compleet weg, en voelt je een slaaf van je kind.
Je geduld raakt op. De hele dag draait om het (niet) slapen, en je hebt al in eeuwen geen fatsoenlijke nacht geslapen. Maar je wil je kind ook niet laten huilen. Hoe ga je dit ooit doorbreken?